In China betaal je met Renminbi (RMB). Het wordt ook wel
het geld van het volk (volksgeld) genoemd. Maar staat ook bekend als yuan (¥).
Eén RMB is verdeeld in 10 jiao (ook wel Mao) genoemd. En 1 jiao bestaat uit 10
fen.
Het is moeilijk om geld te pinnen met een buitenlandse
betaalpas of met een buitenlandse creditcard. Er zijn heel veel pinautomaten in
de buurt van de compound, alleen 1 daarvan is geschikt om met een buitenlandse
kaart te pinnen. Het maakt niet uit of het cirrus of maestro logo op de automaat
staat. Deze automaten zijn vaak alleen toegankelijk met een Chinese kaart.
Betalen in winkels of restaurants, met een buitenlandse
creditcard is maar zelden mogelijk. Een Chinese card wordt overal geaccepteerd.
We hebben sinds kort ook een Chinese bankrekening. Toch
wel handig dachten we. Blijkt het een heel gedoe te zijn om euro’s die op de
rekening gestort worden om te laten zetten in RMB. En er mag jaarlijks niet meer
dan een bepaald bedrag op de rekening worden gestort. Lekker handig als je de
huur moet betalen! NOT. Hoezo geld van het volk?
De procedure om Euro’s om te laten zetten naar RMB gaat
als volgt: je gaat naar de bank, trekt een nummertje en wacht ongeveer een half
uur tot je aan de beurt bent. Dan tref je natuurlijk iemand achter de balie die
nauwelijks Engels spreekt. Na veel getob haalt de bankmeneer dan toch maar zijn
baas er bij. Gelukkig die spreekt iets meer Engels. Vervolgens worden er 5
formulieren ingevuld, moet je 10 handtekeningen zetten en 5 kwartier later sta
je weer buiten. Pfff het is gelukt. Elke keer dat er euro’s worden overgemaakt
moet deze procedure worden gevolgd. En Henk is elke keer de Sjaak. Omdat de
rekening op zijn naam staat moet hij zelf voor het loketje verschijnen. Een
gezamenlijke rekening kennen ze hier niet. En om nou nog een rekening op mijn
naam te openen………daar moeten we nog eens over denken.
Inmiddels hebben we wel internetbankieren. Kunnen we de
rekeningen die we krijgen tenminste overmaken. Het is niet echt gebruikelijk om
alles via de bank te laten lopen. Chinezen hebben liever handje contantje.
De Waterman
Het water uit de kraan is niet te drinken. We verkeren in
goed gezelschap, want de Chinezen drinken het ook niet. Iedereen maakt gebruik van
grote bidons water (19 liter). Deze bidons worden geplaatst op een water cooler.
Het is niet alleen voor koud water, maar is ook op de juiste temperatuur voor
de thee en oploskoffie (onze huisraad kan me niet snel genoeg komen, verlang
naar een George Clooney).
Wanneer de bottle bijna leeg is bel ik met Adele. Zij
zorgt ervoor dat de Waterman langs komt. Hij komt altijd precies op tijd. Belt
beneden aan en schreeuwt door de intercom. Gelukkig weet ik dat het de Waterman
is. Met de lift naar beneden om hem op te halen. Hij brengt de reusachtige
bidon mee en zet hem in de woonkamer. De lege bidon neemt hij weer mee, maar
niet voordat ik hiervoor een bonnetje uit het boekje heb gescheurd. Geen
bonnetje, geen water.
Hij spreekt 2 worden Engels: bye, thank you. Ik heb hem
duidelijk gemaakt dat hij de volgende keer WATER moet gillen door de intercom.
Of hij het heeft begrepen? We zullen zien.
 |
| Water bonnetje |
Post
Het is natuurlijk leuk om post te krijgen. En dan bedoel
ik fysieke post en niet via de digitale snelweg (nou ja, hier is het meer een
provinciale weg, maar daarover een andere keer). Een poststuk moet voorzien
zijn van het adres in Chinese tekens. Geen Chinese tekens, geen post. Er zijn
bij de appartementen geen brievenbussen. Wanneer er post is wordt er of gebeld
en in de intercom geschreeuwd of vind je het op de trap. We hebben het nog niet
meegemaakt, maar het lijkt me wel spectaculair een brief of zoiets op deze
manier te ontvangen.
Adres in Chinese tekens is voor de liefhebber
verkrijgbaar via ons bekende e-mailadres.
