Oh...kom maar eens kijken

Het vorige blog eindigde met de komst van de verhuisdozen. Heel lang geleden (begin juli) werden in Breda binnen no time 16 dozen met veel vakkundigheid ingepakt. Ze gingen op weg naar China. Het zou ongeveer 8 a 9 weken duren voordat ze in China zouden aankomen. Inderdaad na 9 weken kregen we bericht dat de kist was aangekomen. Goed zo dachten we, dan komen onze spullen over een week of 2 in Changzhou aan. Helaas! De Chinese afdeling van de Relocater dacht daar anders over. Er moest een nieuwe importvergunning komen, omdat onze spullen in Changzhou ingevoerd zouden worden en niet in Shanghai. ???? Dat wisten jullie toch vanaf het begin, waarom komt dat nu pas ter sprake? Afijn, een hele reeks van mails over en weer volgden. De vergunning moest en zou er komen en natuurlijk een extra rekening. En dan zou Henk ook nog naar Nanjing moeten om zijn papieren te laten zien, nee mailen kan niet, het moet origineel zijn. Pfff…

Gelukkig is de Nederlandse afdeling van het bedrijf ingesprongen. Niks extra rekening, zorg dat het geregeld wordt Shanghai! En natuurlijk liep het tegen the golden week aan, dan gaat customs voor een week op slot, legt iedereen op de kantoren het werk neer, maar we hadden goede hoop dat de spullen toch op 28 september geleverd zouden worden. NOT! De dame met de mierzoete naam dacht er niet over om flexibel te zijn. Op 28 september om 17.00 uur krijgen we een mail dat ze op 8 oktober a.s. een mail stuurt waar in een afspraak voorstel voor levering staat. Zo gaat dat in China, je neemt niet de telefoon om een afspraak te maken, nee je stuurt op het laatste moment een berichtje dat je volgende week een afspraak zal gaan maken. De mail van ons richting de mierzoete dame was niet mals. Uiteindelijk heeft ze toch nog geregeld dat op maandag 8 oktober 2012 (3 maanden later!) de verhuisdozen worden afgeleverd.

En ja hoor, precies op het afgesproken tijdstip staan de verhuismannen (nou ja, magere jongetjes) voor de deur. Alles verloopt soepel. Het feest van uitpakken kan beginnen. Erg fijn je eigen spullen te zien, te voelen, schoon te maken en in kasten te leggen of te hangen. Je vindt de gardes van de mixer, maar in welke doos zou de mixer zitten. Blijkt dat die gewoon nog thuis staat, boven in het rechtse keukenkastje! Dus niet mixen in China. Tot nu toe heb ik in de winkels nog geen mixers gezien. Hoewel er op bijna alle artikelen in Nederland staat dat ze in China gemaakt zijn, is het hier niet te koop. Chinezen mixen misschien niet?

En dan is er die week nog een verrassing. Nog een doos! En wat is dat leuk een pakje te krijgen. Wat er uit komt is nog leuker, pepernoten, kruidnoten, taaitaai, stroopwafels, roggebrood. Yammie! Grappig dat er in de doos een kaart zat van China Customs, de inhoud is bekeken en goed bevonden. Tja, wat wil je ook wanneer de omschrijving is dat het Sinterklaas souvenirs betreft. Geen Chinees weet wat Sinterklaas is. Al met al is het pakketje 10 dagen onderweg geweest. Het kostte wel een bom duiten, maar de ontvangers zijn er super blij mee.

De andere Nederlandse familie heeft veel problemen met spullen die vanuit Holland zijn opgestuurd. Hele waslijsten moeten worden ingevuld, voor wie is het bestemd, wat is de relatie van de zender tot de ontvanger, en heeft de ontvanger een verblijfsvergunning, en weet de ontvanger meer te vertellen over de zender en waarom is het gestuurd en waarvoor is het nodig? De spullen, voornamelijk melkpoeder en andere babyspullen staan al een week of 4 bij customs. Heerlijk soepel gaat het hier in China, vooral veel vragen, maar niets geven. Je zou het mis hebben bij het inklaren, dan verlies je misschien je baan als stempelaar wel.

En volgende week komt er weer een pakje. Via een online winkel in Shanghai heb ik brood besteld. Het brood dat hier te koop is, met uitzondering van 1 broodsoort bij Tesco, is niet te eten. Het is altijd zoet. Vorige week was ik bij de Bake Shine (een soort bakker) hier aan de overkant en ze hadden ogenschijnlijk heerlijke bruine volkoren broodjes. Gekocht voor zondagochtend. Helaas, binnen in het broodje zat een dikke laag suiker. Getver…  Het zal vast wel op het bordje hebben gestaan, maar " ikke niet kunnen lezen"! 
Van een aantal dames bij de lady's lunch had ik goede ervaringen gehoord met de online bakker, dus heb ik en bestelling geplaatst. Er wordt 1 x per 2 weken geleverd in Changzhou, dus nog een klein weekje wachten voor we een heerlijke volkoren boterham kunnen eten. En misschien wel met kaas!

Inmiddels heb ik ook een ‘baantje’. De Parent en Friends Association (zeg maar de oudervereniging) op school is opgericht en ik heb me laten strikken om secretaris te worden. De eerste vergadering zit er op. Nou dat was ook een toestand. Er zijn 3 witneuzen en 7 dames uit Korea en 1 uit China. En als je weet dat deze culturen eigenlijk helemaal niet zelf mogen en kunnen nadenken, dan voel je misschien aan dat het allemaal niet van een leien dakje ging. Zijn wij in het Westen gewend met ideeën te komen, in de andere cultuur is dat niet gebruikelijk. Daar wacht je af tot hoger hand je een bevel geeft, dat je dan gedwee op volgt. Zo moet er volgende week een activiteit rondom International Day worden georganiseerd. De witneuzen hadden ideeën over spelletjes voor de kinderen, verschillende standjes waarin je iets van je land laat zien, eten en snoep uit je land, enz. Uiteindelijk vonden de andere dames dit een goed idee, maar hoe ze het gaan aanpakken, daar moet volgende week nog een keer over vergaderd worden.

Tijdens de oprichting van ‘de vereniging’ had de directeur gezegd dat er in het Engels met elkaar gecommuniceerd wordt. De kinderen op school mogen ook niet onderling in hun eigen taal met elkaar praten, ook zij moeten alles in het Engels doen. Nou blijkt dat er 1 Koreaanse dame Engels spreekt en de anderen geen woord buiten de deur spreken. Lekker om zo te vergaderen. Het gaat eerst in het Engels, dan is er iemand die in het Koreaans en in het Chinees te boel vertaald, dan volgt er onderling discussie en dan wordt de hele discussie in het Engels vertaald. Je voelt de bui al hangen…een vergadering duurt veel te lang. De chair (voorzitter) spreekt geen woord Engels, is niet gewend om een vergadering te leiden, is niet gewend om uit zich zelf te praten. Kortom…..het is een puinhoop. Maar hoe ga je het aanpakken om zeer voorzichtig duidelijk te maken dat de functie van chair misschien niet een goede keuze van haar is geweest. Je weet…..dat is gezichtsverlies en Aziaten zijn heel snel, zeg maar altijd, op hun tenen getrapt als ze kritiek krijgen. Ik ben er wel achter dat ik hier grote problemen mee heb. Ok, het is niet altijd leuk om kritiek te krijgen, maar ik zeg maar zo: van fouten moet je leren. Hier is fouten maken een grote deuk in je image.

Van de vergadering had ik keurige minutes (notulen) gemaakt en aan iedereen gestuurd. Blijkt de computer van the chair bijlages niet te kunnen openen. Ook zo iets, niet de dame die de bijlages niet kan (lees weet) openen, nee het ligt aan de computer. Hoezo zelf fouten maken, dat kan niet in Azië!