Fluitje

20 - 28 augustus 2012

Tijd voor verse groente.  Op zoek naar een winkel in de buurt stuiten Lars en Ingrid op een grote overdekte markt. Leuk om daar je groente en fruit te kopen. Eigenlijk is 11.00 uur al te laat. De meeste groenten zijn uitverkocht. Het is een leuk spelletje om aan te wijzen, te laten wegen en af te rekenen. De Chinezen vinden het prachtig. Twee witneuzen die boodschappen komen doen. Er zijn ook kraampjes met kruiden. Zouden ze ook bouillonblokjes of iets dergelijks verkopen? Met het boekje “ Hoe zeg ik het in het Chinees” begrijpen we dat dit niet te koop is op de markt. In de supermarkt konden we het ook al niet vinden. Dat wordt zelf bouillon trekken voor de soep.

Lars en Ingrid lopen gewapend met een tas met groente en fruit terug naar huis. Het is warm en vooral vochtig. We lopen veel te snel. Binnen de kortste keer zijn we doorweekt. We proberen zoveel mogelijk in de schaduw te lopen, maar het blijft klef. De dagcrème loopt spontaan van mijn gezicht.

Vanmiddag komt de loodgieter meldt de huisbazin. We hebben ‘geklaagd’, want uit de douche bij Lars komt kokend water en wanneer je er koud bij mengt komt er alleen koud water uit de kraan. Het blijkt dat de geiser het niet aan kan. Maar, de huisbazin zal de loodgieter sturen, die kan de geiser goed afstellen. In de loop van de middag wordt er vanaf beneden gebeld. Een hoop gebrul door de intercom. Dat zal de loodgieter zijn. Mensen die bij ons moeten zijn kunnen tot aan de lift komen (of ze moeten 16 trappen willen lopen, maar die zijn we nog niet tegen gekomen). Het is gebruikelijk dat je de bezoekers met de lift gaat halen. Want voor de lift heb je een pasje nodig. Beneden aangekomen gaat de liftdeur open en er staat een heel klein Chineesje met een veel te grote broek met veel te lange pijpen te wachten. Ja, hij moet bij ons zijn. En hoe vertel je aan de Chinese loodgieter wat er aan de hand is. Gewoon met handen en voeten. Het lijkt wel mime. Na een half uurtje prutsen en testen heeft het Chineesje natte sokken (iedereen trekt bij binnenkomst netjes de schoenen uit) en natte broekspijpen en komt er nog steeds kokend water uit de douche.

Dan maar een telefoontje naar de huisbazin om een boiler te laten installeren. Dat vindt ze een goed plan en ze laat er geen gras overgroeien. Morgen wordt het ding geïnstalleerd.

De volgende dag sta ik sta te strijken in de woonkamer en hoor ik getik. Vreemd. Waar komt het vandaan? Na een paar minuten houd het op, maar ondertussen is de wasmachine gestopt met het programma.  Opeens gaat het programma verder. Vreemd.

Een kwartiertje later……….. tik, tik, tikkerdetik. En de wasmachine stopt weer. Een kijkje bij de stoppenkast (een klein paneeltje naast de voordeur) levert niets op. Alle switches staan goed. Vreemd.
Het lijkt wel een spelletje te worden. Tikkerdetik en de wasmachine stopt. Nog een keer bij de switches kijken. Het paneeltje komt een beetje uit de muur. Een ferme klap erop in de hoop dat hij weer in de muur verdwijnt. Jemig………. blauwe vlammetjes komen uit het paneel. De wasmachine stopt er weer mee. Maar een paar minuten later wordt het programma weer voortgezet. Vreemd.
Maar uiteindelijk stopt het programma toch en er komt ook geen warm water meer uit de kraan. Oei.

Omdat we in de 2^e badkamer een boiler willen laten plaatsen vragen we of de techneut ook gelijk naar de stoppenkast wil kijken. De huisbazin vindt het een goed plan.

’ s Avonds om 19.00 uur staat er vier man sterk voor de deur. De boiler wordt uitgepakt, de doos in elkaar gevouwen en gevieren lopen de mannen naar de badkamer. Helaas, de boiler van 100 liter past niet in de badkamer. De mannen schreeuwen naar elkaar. Gewoon praten kan hier blijkbaar niet. Ze schreeuwen, de een nog harder dan de ander. Dan verplaatst het gezelschap zich naar de stoppenkast. Hoe zeg je in het Chinees dat er blauwe vlammen uit het kastje komen. Uiteindelijk begrijpen ze het en morgen komen ze toch terug met een kleinere boiler, dan wordt ook het kastje nagekeken.

De volgende dag om 10.00 uur staat de ploeg weer voor de deur. Weer met 4 man wordt er geschreeuwd naar elkaar. Waarover praten zij…..

Gelukkig verspreiden ze zich over de badkamer en de stoppenkast. Dat is al iets rustiger dan met 4 naar elkaar schreeuwen. Blijkt dat een van de switches is doorgebrand. Dat verklaart dus de blauwe vlammen. Ik wil niet weten hoe alle draadjes in het kastje met elkaar verbonden worden, het is een grote warboel, maar als het kastje weer dicht gaat doet alle elektriciteit in huis het weer.

De installatie van de boiler zou met 2 uurtjes gefikst zijn. Not……….4,5 uur zijn de mannen bezig. Gelukkig zijn ze nog maar met z’n tweeën en het zusje van de baas. Die is meegekomen om te vertalen. Goed bedacht, maar het arme kind spreekt 4 woorden Engels en is niet te verstaan. Ze zit op de bank met haar mobieltje te spelen totdat………….de batterij leeg is.

Eindelijk…ze zijn klaar. Ze laten een enorme puinhoop achter, maar ik ben een ster in poetsen geworden en boen de badkamer weer spic en span. Lars neemt een douche en gilt dat hij eindelijk prima, constant warm water heeft. Joepie.

We moeten nog opschieten om op tijd klaar te staan. Vanavond is er een party voor ‘De Henk’s coming’.

Om 18.00 uur worden Lars en ik opgehaald en vertrekken we richting Dinosaur Park. In het restaurant is een VIProom gereserveerd en is het gehele personeel (20 man/vrouw) aanwezig om ons welkom te heten, eten en vooral drinken in China.
We krijgen heerlijk eten. Het staat op een groot draaiplateau. Je draait net zo lang tot je iets lekkers voorbij ziet komen. We krijgen een welkomstdrankje. We noemen het voor het gemak: Chinees Molotov cocktail. Er staat een piepklein glaasje naast het grote, model rode wijnglas. Allereerst worden we welkom geheten door de directeur. We proosten, bottums up, is de bedoeling. Mooi niet. Veel te sterk om een wijnglas achterover te kieperen. En dan verder met eten. Ondertussen komt iedereen om de beurt langs en heet ons welkom in China. Er volgt elke keer een persoonlijke bottom up. We maken dankbaar gebruik van het kleine glaasje en Ingrid smokkelt om er maar een klein beetje in te doen. Het is wel een mooi ritueel dat iedereen persoonlijk langs komt.
Voor Lars is er kokosmelksap en gezoete koude thee (uit een pakje).

De volgende dag is het tijd om de voorraad in de kasten aan te vullen. Lars en Ingrid lopen rustig naar Wanda Plaza. Daar is een ruim gesorteerde supermarkt. Terug met de taxi. Moet een makkie zijn. Er rijden genoeg taxi’s. Het begint een beetje te regenen en binnen de kortste keren hoost het en begint het flink te onweren. Gauw een schuilplaats zoeken. Na een halfuurtje houdt het onweren op en miezert het nog een beetje. Weer op zoek naar een taxi. De miezer verandert plotseling in een hevige bui en voordat we eindelijk een taxi hebben zijn we doorweekt. Eigenlijk wel lekker zo’n frisse douche in de hitte. We worden voor de gate van de compound afgezet, er mogen geen taxi’s de compound op. Het is nog even lopen en we zijn allebei doorweekt. Maar hebben pret voor tien. Thuis snel onder de douche. Leuk avontuurtje vond Lars.

Zondag is het tijd voor een uitstapje. Changzhou beschikt over een heus dinosaurus pretpark. Een soort Efteling, maar dan in het teken van dino’s. En laat Lars daar nou nog steeds geïnteresseerd in zijn. Het is niet ver vanaf ons appartement. We besluiten om een jaarabonnement te nemen. Bij het tweede bezoek hebben we het er al uit. Het is wel weer een heel gedoe om uit te leggen dat we een jaarkaart willen. Maar bij de derde juffrouw achter het loket krijgen we wat we willen. Moeten we nog wel naar de overkant van het plein voor pasfoto’s en vingerafdruk! Gelukt, we kunnen tot augustus volgend jaar elke dag naar het Dino Park.

We verkennen het park en het is reusachtig. Vol met achtbanen, enge schommels, kermisbanken en nog veel meer. Er is een prachtig dinomuseum. En dan ontdekt Lars het Waterpark. Met glijbanen in alle soorten en maten. Het waterpark is van 12.00 tot 16.00 gratis. Tussen 17.00 en 22.00 uur kost het RMB 40. Vandaag geen zwemspullen bij ons, maar morgen?

De volgende dag gaan Lars en Ingrid weer naar het Dino Park. Nu gewapend met zwemkleding en handdoeken. Het is een attractie op zich om het waterpark binnen te komen. Chinezen kennen alleen het recht van de sterkste en hebben geen oog voor de medemens. Het is dus een enorm gedrang bij de poortjes om binnen te komen. Voordringen is het devies. Eindelijk zijn we binnen. Leggen onze spullen in de daarvoor bestemde lockers en op naar het zwemparadijs. We nemen de glijbanen en de stroomversnelling. Zwemmen in de fake zee met een heus betonnen strand, in de kleur zand, dat dan weer wel. Alleen horen we elke keer fluiten. We kijken om ons heen en zien diverse badmeesters heftig fluiten op hun voetbalfluitje. Het snerpende geluid doet pijn aan je oren. Er mag werkelijk niets, behalve netjes zwemmen of glijden. Met je voet op de rand van het bassin staan levert je een fluitje op. Zitten op de rand levert je een concert op. Met slippers het zwemparadijs betreden levert je tenminste een heel fluitconcert op met invalshoeken uit het Noorden en Zuiden. En denk maar niet ik doe het toch, want dan komt de badmeester naast je staan en fluit snerpend in de oor. Nee, niet gewoon zeggen, maar je macht als badmeester inzetten.

Het doet Ingrid denken aan Herr Frau Major werkzaam in de Indian Pacific trein, Australië (http://www.sum-it.nl/no200104.html).
Gelukkig zijn we inmiddels gewend aan gebaren en weten we binnen de kortste keren wat wel en niet mag. Met verbrande gezichten gaan we twee uur later terug naar huis.

In de loop van de week krijgen we bericht van school dat dinsdag 28 augustus de uniformen opgehaald kunnen worden. De directeur zal dan ook iets vertellen over de startdatum, want 29 augustus is de school nog niet klaar.

Dat is een tegenvaller. Lars heeft zin om naar school te gaan, maar zal nu nog een week moeten wachten. Vanmiddag zijn we naar school geweest. Een prachtig gebouw waar nog keihard wordt gewerkt. Maar we zien dat alles in een rap tempo gaat. Voor de ingang van de school is het de bedoeling dat er een grote rand gras komt. Een aantal Chinese mannen en vrouwen zijn bezig graszoden te leggen, afmeting 50 x 50 cm. Dat zal nog wel een paar dagen duren zeggen we nog als we naar binnen gaan. Niets is minder waar. Na anderhalf uur ligt de hele rand (toch zeker zo’n honderd meter lang en 5 meter breed) vol met graszoden. Je moet niet vragen hoe maar ze liggen er wel!

Het ziet er allemaal prachtig uit. Met vrolijke kleuren is de aula ingericht. Er is een apart gedeelte met leuke tafels en stoelen waar de kinderen zullen lunchen. De rondleiding gaat langs alle klaslokalen. Naast de gewone leslokalen, die er fris en vrolijk uitzien, is er lokaal voor ICT (er staan wel 20 spiksplinternieuwe MAC’s, een lokaal waar kookles gegeven zal worden, een lokaal voor proefjes, een lokaal met 20 keyboards voor de muzieklessen, een supergrote bibliotheek die in het midden van de tweede verdieping is gevestigd en er uitziet al een soort vissenkom. Lars is onder de indruk. Helemaal als we langs de gymzaal komen. Nee, niet een gewone gymzaal, maar een heuse sporthal. En dat is de boosdoener die er voor zorgt dat de school niet start op 29 augustus. Er is een aantal weken een typhoon langs Changzhou gekomen en heeft schade aangericht aan het dak van de sporthal. En geen sporthal, geen school. Ik denk dat er in Breda gezegd zou zijn: de gymzaal is weliswaar nog niet klaar, maar de gewone lessen starten toch echt. Er wordt ook nog druk gewerkt aan het zwembad. Dat zal pas klaar zijn in januari a.s.

Het is nog steeds niet helemaal duidelijk met welke nationaliteiten Lars in de klas komt. In ieder geval een meisje uit Schotland en een jongen uit Korea. Op het plein voor de school bewonderen we ook de schoolbus. Die komt Lars elke morgen om 07.32 uur! ophalen bij de gate van de compound en ’s middags om 15.15 uur wordt hij daar weer afgeleverd. Dat zijn nog eens dagen.

Over visa, potjes, en een ranzig appartement

12 tot 19 augustus 2012

Eindelijk is het dan zover. We hebben alle 3 een visum. Wel raar dat Henk een visum heeft voor 3 maanden, single entry, en Lars en Ingrid voor 6 maanden met dubbel entry. Het zal wel, we kunnen gaan. Op zaterdag 11 augustus staat om 16.00 uur de taxi voor. We zijn er klaar voor. Uitgezwaaid door alle lieve buren rond ons. Dag, tot over een jaar….

Tegen 18.00 uur zijn we op Schiphol. Inchecken gaat vlot en dan door de douane. Nog wat boodschappen doen en de laatste bitterballen eten.
Om 21.30 uur gaan we de lucht in. We nemen een wijntje en tomatensap en toasten op China.
Na een goede ´nachtrust´ komen we om 14.00 uur plaatselijke tijd aan in Shanghai. Door de douane gaat snel, geen enkel probleem. De koffers komen er aan en dan gaan we op zoek naar Bruce, de chauffeur die ons in 2.5 uur naar Changzhou brengt.

De eerste nachten hebben we in Traders Fudu geboekt. Een heerlijk comfortabel hotel. Nog wat eten, douchen en slapen.

De volgende morgen haalt Bruce ons op. Eerst boodschappen doen om te poetsen in het appartement. Oooohhh, wat valt dat tegen. Het appartement ziet er op zich schoon uit, maar als de koelkast open gaat komt de stank ons tegemoet. Dat wordt soppen. Zelfs de rubbers rond de deuren gaan er uit. De smurrie is walgelijk. De smaakpolitie kan hier zijn lol op. Bij elk kastdeurtje dat in de keuken open gaat komt er een nieuwe ranzige verrassing naar voren. Gelukkig dat het fornuis 2 pitten heeft, die passen precies in een teil met kokend water. Na een dag weken zijn ze zover om schoongemaakt te kunnen worden.

Dinsdag is het al vroeg tijd voor de health check. In Nederland zijn we ook al door de molen gegaan (met dank aan Jeanine) omdat er anders geen visa zouden worden afgegeven. In China dus nog een keer, anders geen werk- en verblijfsvergunning. We worden opgehaald en naar de Travel Health Clinic van Changzhou gebracht. Elaine haalt de formulieren voor ons en brengt ons eerst naar de bloedafname. Goed opletten op schone naalden, gelukkig die zijn er. Daarna wordt de lijst afgewerkt, ecg met van die ouderwetse zuignappen, meten, wegen, oren en ogen (met je bril op), in flesjes ruiken en vertellen wat je ruikt, thoraxfoto gewoon met je kleren aan. Een echo van je buik waar de dame bij Ingrid brult OPERATION!! Huhh…moet ik geopereerd worden? Wat is er aan de hand? Ben je een keer geopereerd, de galblaas is zoek? Ja, dat klopt, jaren geleden. En dan is er ook nog de urinetest. Het is lachwekkend, we krijgen er de slappe lach van. We krijgen een klein plastic bakje (met barcode) en worden naar het toilet gestuurd. Voor heren is het gemakkelijk, maar voor dames? Hangend boven een chinees toilet (Frans hurktoilet moet hier zijn uitgevonden) probeert Ingrid een beetje in het bakje te mikken. Het is te zot voor woorden. Alle dames en heren doen de bakjes (zonder deksel) in de daarvoor bestemde kartonnen doos. De bakjes staan gezellig naast elkaar en alle verschillende kleuren inhoud wiebelen vrolijk, op goed geluk dat er niets uit gutst. Dan is de lijst afgewerkt. Rest nog het afrekenen en a.s. vrijdag (17 augustus) krijgen we de uitslag.

Na de check gaan we met Bruce weer op pad om nog meer schoonmaakmiddelen te kopen. De bleek is moeilijk te vinden, die staat dan ook tussen de wasmiddelen, want die wordt gebruikt om wit nog witter te maken. Niet zo gek, want het water hier is niet te drinken en ziet er een beetje grijs uit. We hebben dan ook een watermachine in de keuken staan voor warm en koud drinkwater. Het is een kwestie van bellen, afspraak maken en de waterman komt tegen inlevering van een bonnetje (per fles) grote flessen water brengen. Hij spreekt zelfs een woordje buiten de deur, Thank you, bye, bye!

We hebben besloten nog een extra nacht in het hotel te blijven, omdat eerst het grootste gedeelte schoon moet zijn, voor we intrekken. Woensdag (15 augustus) is het zover. Het appartement ziet er bijna spic en span uit. De slaapkamers, badkamers en keuken zijn schoon. Gelukkig.

De eerste nacht in het appartement is vreemd, we hebben het koud van de airco, het bed is nog niet ingelegen en het kussen is prut. Maar ach alles went. De volgende morgen ontbijten we met oreo’s en bananen. Daarna weer verder poetsen. ’ s Avonds gaan we lekker uit eten. Een van Henks collega’s heeft een briefje gemaakt met gerechten die erg lekker moeten zijn. Ze maakt een reservering in het restaurant hier om de hoek. Het briefje is er om niet weer hetzelfde te eten. Google vertaler is niet zo uitgebreid dat we alle variaties kunnen opzoeken. En de menukaart biedt helemaal geen soelaas, die is alleen in het chinees en er is niemand in het restaurant die een woordje Engels spreekt. Dus met een soort boodschappenbriefje doen we onze bestelling. En……. het is heerlijk (vindt ook Lars!!).

nmiddels hebben we internet, maar niet zo’n snelle verbinding als in Nederland. En nee Google is moeilijk en Facebook is helemaal uit den bozen. Dus een VPN verbinding. Dat gaat prima. Alleen als de stroom per ongeluk even hapert ligt de beveiliging er af, de hele flat kan meegenieten. Henk kan het zelf niet wijzigen want…. alles staat in het Chinees en dat kunnen we niet lezen. Dus maar weer een afspraak maken met de whizzkid van kantoor.

Lars heeft kennisgemaakt met de directeur van zijn nieuwe school (www.cztis.com). Hij moest wat kleine testjes doen zoals een stukje lezen en schrijven (in het Engels) en sommen maken. Oei die vielen tegen. Staartdelingen is in Nederland niet van deze tijd, maar op de Internationale School wel. Lars is niet slecht in rekenen, maar hier werd hij niet vrolijk van. Henk is bezig hem uit te leggen hoe staartdelingen werken. De open dag van de school die gepland stond voor zaterdag 18 augustus gaat niet door. Een aantal dagen voor onze komst in China heeft het hier flink gewaaid. Een tyfoon is rakelings langs de stad gegaan, maar omdat de school aan de rand van de stad ligt is er wat schade ontstaan. We weten inmiddels dat Lars in de klas komt met totaal 4 kinderen. Een meisje uit Thailand, een jongen uit Korea, Lars en …. een meisje uit Nederland. Dat wordt vast een gezellige boel. De eerste schooldag is op 29 augustus as, dus nog 10 vrije dagen voor Lars.

Zaterdag met z’n 3en naar Wanda Plaza gelopen. Een gloednieuw winkelcentrum op een klein half uurtje lopen. Het is warm om te lopen, toch geen gek idee van de Chinezen om met een paraplu te lopen. Het winkelcentrum heeft prima winkels en 2 grote supermarkten (Tesco en Walmart). We verkennen het winkelcentrum, kopen sportschoenen voor Lars, eten heerlijk bij de Japanner en doen boodschappen. Het is een sport om tussen alle wasmiddelen de fles met wasverzachter te vinden. Maar het boekje ‘Hoe zeg ik het in het Chinees’ biedt uitkomst. Een allervriendelijkste mevrouw helpt Ingrid. Samen met het boekje en wijzen komen we er uit. Wat een lol. De supermarkt op zich is een hele belevenis. Jammer dat het blog geen geur afgeeft, maar misschien kan je je er iets bij bedenken J

Met tassen vol gaan we op zoek naar een taxi. En hoe zeggen we waar we heen willen? Gewoon met een briefje met daarop in Chinese tekens ons adres. En na 15 minuten worden we keurig bij de ingang van de compound afgeleverd. Kosten EUR 1,10. Daar loop je geen zonnesteek voor op.

Vandaag ( zondag, 19 augustus) zijn we naar Ikea in Wuxi geweest. Wuxi ligt op ruim een half uur rijden van Changzhou. Bruce heeft ons gebracht en na 2,5 uur winkelen bij Ikea kwamen we met 2 boodschappenkarren vol spullen terug. Inmiddels heeft alles een plek gekregen en ziet ons appartement er prima gepimpt uit.

Morgen weer een dag…….

Visa perikelen

Gisteren, 5 augstus 2012, hebben we met een hollandse borrel voor een jaar afscheid genomen van familie en vrienden.
Veel cadeaus gehad waaronder een Chinese krant....benieuwd of we over een jaar iets van de tekens herkennen. Ook een prachtige bos houten tulpen in de kleuren rood, wit, blauw, oranje. Kookboeken, klompenpantoffels voor Lars. Het was een gezellig feestje.

Vanmorgen, 6 augustus 2012, is Henk vol goede moed op pad gegaan naar de Chinese ambassade in Den Haag. Helaas...... de benodigde papieren zijn nog steeds niet goed. Was het voor onze vakantie zo dat Henk in no time moest zorgen voor een gezondheidsverklaring en zich liet uitleggen dat dit voor Ingrid en Lars niet nodig zou zijn. Vanmorgen bleek het toch weer anders. Grrrr...
Op de uitnodigingsbrief staan Ingrid en Lars niet vermeld. Dus moet er een nieuwe brief uit China komen, voorzien van de nodige stempels en handtekeningen. En dan moet ook Ingrid een gezondheidsverklaring hebben. Voor Lars is dat niet nodig, gezien zijn leeftijd.
Dus...onze superbuurvrouw Jeanine opgetrommeld. Wat een geluk voor ons dat ze thuis was. Ze heeft binnen 15 minuten geregeld dat Ingrid vanmiddag nog een thoraxfoto kan laten maken, bloed kan prikken om ook de meest verschrikkelijke ziektes getest te worden en een ECG kan laten maken. De uitslag is er vanmiddag om 17.00 uur. Dus morgen weer naar de ambassade, mits de brief uit China er via de mail is.
Mocht dat niet zo zijn, dan kunnen we zaterdag de 11e wel vergeten en zal de vlucht verzet moeten worden....
Wordt vervolgd